Toeval bestaat niet?!

Eigenlijk hou ik wel van een vaste routine, zeker als
ik naar m'n werk ga, van die rituelen; in de trein;
krantje, telefoon, make-uppen, wat lezen en dan ben ik
er wel zo'n beetje...
Soms is er wat met de trein of is er een vreemde vogel
waar iedereen 's morgens dan een beetje om gniffelt,
maar veel gekker dan dat is het niet.
Dan neem ik m'n vaste fietsroute, soms met een omweg
omdat ze bezig zijn met de weg, maar meestal kan ik m'n
vertrouwde route nemen, met onderweg een familie ganzen,
bruggetje over, langs het woonwagenkamp en dan ben ik er
en kan de dag beginnen.
Maar vorige week liep het anders...


























Het was al warm 's morgens vroeg op de fiets.
Ik had m'n nieuwe sjaal om (waar ik eigelijk een beetje
spijt van had, zo'n goedkoop Primark ding, terwijl ik me
had voorgenomen niet meer voor 'wel leuk' te gaan, maar
alleen voor héél leuk). De sjaal deed ik al fietsend af
en toen stond ik opeens stil. Je raadt het al, de sjaal
zat tussen de ketting...ik deed een poging hem eraf te
krijgen, ik kwam een heel eind, maar toen stopte er een
man op een racefiets en bood z'n hulp aan, blijkbaar zag
ik er toch wat hulpeloos uit terwijl ik me toch echt
niet gestressed voelde, maar prima. Eigenlijk voelde het
helemaal niet raar of ongemakkelijk, alsof het de
normaalste zaak was dat hij me te hulp schoot. Het was
gelukt en terwijl ik toch echt weer moest gaan (ik was
natuurlijk al laat én er stond een computer-cursus-
meneer op mij te wachten) stonden we nog een tijdje te
praten, nou jou hij meer tegen mij. Nadat hij me vroeg
wat voor werk ik deed (ontwerpster) vertelde hij z'n 
verhaal. Dat hij op het punt stond ontslagen te worden
(hij deed iets als softwareprogrammeur, geloof ik) en
dat hij eigenlijk heel moe was en niet sociaal was ?!
en dat hij vroeger knutselen eigelijk het leukste vond
wat er was (ik ook) maar dat hij daar niks mee mocht
doen van z'n vader!!! och en nog veel meer. Het was echt
aandoenlijk. Ik stond daar te luisteren, te knikken en
bemoedigende woorden te spreken. Dit was eigenlijk het
mooiste wat hij vond om te doen, een beetje techniek én
iemand helpen. Tja ik ook, die techniek dan niet, maar
wel om iemand (weer) dicht bij zichzelf te laten komen,
inzicht te geven, op wat voor manier dan ook!
Was die sjaal toch nog ergens goed voor ;)

Ax